In november organiseerde ik een Korte Verhalenchallenge, met daarbij de uitnodiging een verhaal naar mij toe te sturen. Dat heb ik geweten! Aan het eind van de maand stroomde mijn inbox vol.
Niet erg, hoor. Ik heb alle verhalen gelezen en van ieder verhaal genoten!
Echt waar?
Echt waar.
Waren al die verhalen dan zo perfect?
Welnee. De kwaliteit van de verhalen liep sterk uiteen. Sommige verhalen moest ik een paar keer lezen voordat de verhaallijn mij duidelijk werd. Bij een aantal verhalen struikelde ik over de spelfouten. Maar bij ieder verhaal kon ik merken dat de auteur zelf plezier aan het verhaal had beleefd. En dat is waar het mij om ging en waar ik oprecht van kan genieten bij zo’n challenge.
Te vaak hoor ik mensen zeggen dat ze ontzettend graag willen schrijven, maar het niet durven. Bang dat hun verhalen niet perfect zijn. Bang dat verhalen verkeerd begrepen worden of bang uitgelachen te worden. Zo jammer! Want wie zegt dat schrijven meteen perfect moet gebeuren? Natuurlijk, als jij een bestseller wilt schrijven, zal jouw verhaal aan bepaalde eisen moeten voldoen. Maar al doende leert men. Voordat mijn eerste boek in de winkel lag, heb ik ook heel wat afgeschreven. Verschrikkelijke verhalen. Maar altijd met plezier. En door ze later terug te lezen, of door ze aan anderen te laten lezen en feedback te vragen, werden mijn schrijfsels kwalitatief steeds iets beter.
Inmiddels heb ik iedereen die een verhaal heeft ingezonden een berichtje terug gestuurd met tips en tops. (Mocht jij nu denken: ‘huh, ik heb niks ontvangen maar wel iets ingestuurd?’ Laat het me weten!)
Bij de challenge heb ik beloofd één van de ingezonden verhalen op mijn website te publiceren. Dit is een verhaal van Harry Boerkamp geworden, met de titel Sarah. Ik vind het knap hoe de auteur in weinig woorden een prachtige sfeer weet neer te zetten. Als lezer voel ik zowel de onzekerheid van Anne als de vreugde van de andere personen die in het verhaal voorkomen.
Onderstaand verhaal is geplaatst met toestemming van de auteur.
Sarah
‘Roomsoesjes, mokkataart of toch liever appelgebak?’ vroeg Sanne vriendelijk aan de gasten toen de koffie voor hen op de tafel stond.
Vrijwel iedereen die ze uitgenodigd hadden voor de vijftigste verjaardag van haar moeder, Anne, was aanwezig in de mooi aangelegde tuin. Het was een prachtige dag in juni, geen wolkje was er te zien aan de strak blauwe lucht. Alleen vliegtuigen hadden witte strepen in het blauw achtergelaten.
Anne, was de hele dag al een beetje gespannen. Wat stond haar allemaal nog meer te wachten op deze dag? Gisteravond had ze steeds meer spandoeken in de voortuin zien verschijnen. En al die Sarah ’s , de één nog fraaier uitgedost dan de ander. Ze kon de straat niet meer inkijken. Haar dochters, vrienden , buren, collega’s hadden teksten op de spandoeken geschreven waarbij haar de tranen van het lachen soms over de wangen rolden. Ook een tekst met een kritische ondertoon ontbrak niet. Zo van : elk pondje ging door het mondje. Ja, ze wist het zelf ook wel. Alles wat zoet was, kon ze moeilijk laten staan.
Toen de koffie op was en iedereen voorzien was van een lekker drankje, vroeg Sanne haar moeder even lekker ontspannen te gaan zitten. Na lieve woorden over haar moeder, gaf ze haar het cadeau waar haar broers en zussen al maanden voor gespaard hadden. Een mooie stedentrip naar Lissabon. Ze kreeg de tranen in de ogen. Ze liep op Sanne af en gaf haar en de andere kinderen een kus. De mooie ring met diamanten die ze ’s morgens vroeg, in bed, al gekregen had van haar Bart schitterde in de zon.
Het feest was nog lang niet voorbij. Nadat Sanne het cadeau had gegeven, kwam opeens twee als Sarah ’s verklede vrouwen de tuin in. Pas op het moment dat ze allerlei dingen uit haar leven vertelden, had ze door wie het waren. Haar zussen , Carla en Monique. Ze had hun al gemist.
door Harry Boerkamp
Nogmaals hartelijk dank aan Harry en alle andere deelnemers aan de challenge. Fijn dat jullie ervan genoten hebben, en ik daarin mee mocht delen. Nog veel mooie schrijfmomenten gewenst!
