Kort verhaal: Zoektocht naar een goed leven

Jawel, Overijssel heeft een eigen boeken- en verhalenbal. Gisteravond was het zover. Onder anderen Toon Tellegen, Annejet van der Zijl en Özcan Akyol waren daar aanwezig om op te treden, vragen te beantwoorden en natuurlijk te signeren.

Het boeken- en verhalenbal is de afsluiting van Overijssel Verwoord, een initiatief voor lezers en schrijvers uit -je had waarschijnlijk al zo’n vermoeden- Overijssel. Sinds afgelopen zomer zijn er onder deze vlag verschillende literaire activiteiten georganiseerd. Iets wat ik als schrijfster uit Overijssel natuurlijk van harte toejuich.

Een van deze activiteiten was een schrijfwedstrijd, waarvoor ik ook een verhaal had ingediend. Het thema stond vast (Recept voor een goed leven), genre naar keuze. Tot mijn verrassing bleek op het boeken- en verhalenbal dat mijn inzending een eervolle vermelding had gekregen van de jury, onder leiding van Ernst Daniël Smid. Toch leuk! Benieuwd naar het verhaal? Het staat hieronder. Mocht je het ergens voor willen gebruiken, dan staat je dat vrij. Graag wel met naamsvermelding. Dankjewel.

Zoektocht naar een goed leven

Met zijn knapzak over zijn schouder, voor zover dat met zijn bouw mogelijk was, stond de boom bij de wegwijzer.

‘Zwolle, deze kant. Almelo, die kant.’

Boom schudde vertwijfeld zijn takken. Deze en die, aanwijsbare voornaamwoorden. Dat had hij ooit opgevangen van twee scholieren die langsfietsten. Maar was deze weg, deze kant of was die kant, deze weg?

‘Schiet je een beetje op?’ vroeg Wegwijzer ongeduldig.

‘Jaja,’ mompelde Boom. ‘Ik denk na over de weg die ik wil gaan.’

Het bleef even stil.

‘Wat doe jij hier trouwens?’ onderbrak Wegwijzer de gedachten van Boom. ‘Je bent een boom. Je staat symbool voor een vaste plaats op een diepgewortelde basis. Jij hoort hier helemaal niet te zijn.’

Geringschattend bekeek Wegwijzer de wortels van Boom. Zo boven de grond was goed te zien dat ze alle kanten opgroeiden. Niet bepaald iets wat Wegwijzer kon waarderen. In zijn visie ging je links of rechts.

Boom zag de blik van Wegwijzer en kromde enigszins verlegen zijn stam. ‘Ik zoek het goede leven.’

‘Het goede leven?’ Wegwijzer barstte in schaterlachen uit. ‘Waar heb je dat nu vandaan?’

Ineens had Boom er genoeg van. ‘Dat doet er niet toe. Wat ik van jou wil weten, is de route. Hoe kom ik bij het goede leven? En kom niet aan met suffe plaatsnamen, een beetje wegwijzer zou toch meer moeten weten dan de geografische ligging van Zwolle en Almelo.’

‘Tuttuttut.’ Wegwijzer richtte zich op. ‘Wat zijn we weer snel aangebrand.’

Boom kneep zijn ogen tot spleetjes en keek Wegwijzer nijdig aan.

‘Oké, oké. Je wilt dus de weg weten naar een goed leven,’ zwichtte Wegwijzer. ‘Dan moet ik eerst weten wat je onder een goed leven verstaat.’

‘Wat ik onder een goed leven versta?’

‘Precies.’ Wegwijzer was zijn verontwaardiging alweer kwijt. ‘Een goed leven. Is dat voor jou een leven met veel materiële rijkdom? Een groot grondgebied waar jij je wortels uit kunt slaan en mensen foto’s van je majestueuze voorkomen maken? Of sta je liever in een kleine achtertuin met een schommel aan één van je takken, zodat je kleine kinderen heen en weer kunt wiegen?’

Boom staarde Wegwijzer verbluft aan. ‘Nou, daar vraag je nogal wat.’

Hij probeerde zich beide scenario’s voor te stellen. ‘Het is natuurlijk wel prettig als men mij voor vol aanziet,’ bekende hij. ‘In het bos waar ik vandaan kom, was ik één van de velen. Ik geloof niet dat er ooit iemand is geweest die een foto van mij heeft gemaakt. Maar loop ik geen risico als ik alleen op een wijde vlakte sta? In het bos werden de ergste windvlagen door mijn mede-bomen opgevangen.’

‘Uiteraard loop je een zeker risico,’ beaamde Wegwijzer. ‘Iedere verandering brengt zijn eigen uitdagingen met zich mee.’

‘Misschien ga ik dan toch voor de achtertuin,’ mijmerde Boom. ‘Kinderen tot dienst zijn, is misschien ook wel een dankbare taak. Als ik zie dat kinderen plezier hebben, word ik zelf ook gelukkig.’

‘Ook als ze vol plezier in je kruin klimmen en je takken afbreken om een pijl en boog te maken?’

‘Nee, oh gunst. Alleen het idee al!’ Boom rilde en liet van schrik drie bladeren los, alsof het al herfst was.

‘Tja, je zoekt dus de weg naar een goed leven, met een risicomijdend profiel. Lastig, heel lastig.’ Wegwijzer verzonk in gepeins.

Boom wachtte af. Hij had geen haast, en wachtte geduldig tot Wegwijzer de juiste route had uitgevogeld.

‘Waarom sta je eigenlijk bij mij?’ vroeg Wegwijzer ineens.

Boom schrok op. ‘Waarom ik bij jou sta? Omdat jij een wegwijzer bent. Het is jouw taak mij de juiste weg te wijzen.’

‘Er is geen juiste weg.’ Wegwijzer sloeg zijn armen over elkaar, waardoor de weg naar Zwolle ineens richting Almelo leek te wijzen, en andersom.

‘Wat een onzin,’ snoof Boom. ‘Je weet het gewoon niet.’

Wegwijzer prikte met zijn Zwolse arm richting Boom. ‘Jij wilt een goed leven zonder enkele moeite of risico. Dat bestaat niet. Als je niet af en toe wat tegenslag ervaart, leer je het goede nooit waarderen.’

Boom opende zijn mond, maar er kwam geen geluid uit.

‘Precies,’ knikte Wegwijzer. ‘Er zijn geen woorden die de richting aan kunnen wijzen naar een goed leven. Het goede leven is geen bepaalde plaats, het is een manier van kijken naar wat er al is. Een snufje omgeving, een paar grammetjes emotie en een half onsje daadkracht zorgen samen voor je levenssmaak. Bevalt hij je niet, dan voeg je wat meer van de ingrediënten toe of haal je er iets uit. En ben je het zat, dan voeg je weer iets nieuws toe.’

‘Zoals jij het nu zegt, klinkt het meer als een recept,’ bromde Boom.

Wegwijzer grijnsde breed. ‘Iedereen heeft zo zijn onvermoede kwaliteiten.’

‘En trouwens,’ Boom keek Wegwijzer aan. ‘Als je het als een recept ziet, zijn er meerdere variaties van een goed leven mogelijk.’

Wegwijzer knikte tevreden. ‘Goed zo, Boom. Zolang jij je dat realiseert, ben je op de goede weg.’

‘En net zei je nog dat er geen juiste weg is!’ Boom hief met een gefrustreerd gebaar zijn takken op.’

Wegwijzer glimlachte. ‘Boom, maak je geen zorgen. Jij komt er wel.’

Follow my blog with Bloglovin